PRECUM PUBLICARUM

ET ADMINISTRATIONIS

SACRAMENTORUM

ALIORUMQUE ECCLESIÆ RITUUM CÆREMONIARUMQUE

SECUNDUM USUM

Ecclesiae Anglicanae

CUM

PSALTERIO DAVIDICO

IN MODUM QUO IN ECCLESIIS VEL CANTANDUM VEL DICENDUM EST DlSTINCTO;

ACCEDIT

ORDO ET RITUS

FACIENDI, ORDINANDI, CONSECRANDI,

EPISCOPOS, PRESBYTEROS, ET DIACONOS.

In Hoc Libro Contenta Sunt

1. PRÆFATIO.
2. DE OFFICIO DIVINO.
3. DE CÆREMONIIS, ET QUA RATIONE ALIÆ ABROGATÆ, ALIÆ RETENTÆ SUNT.
4. ORDO LEGENDI PSALTERIUM.
5. ORDO IN RELIQUA SACRA SCRIPTURA LEGENDA SERVANDUS.
6. TABULA LECTIONUM PROPRIARUM PSALMORUMQUE.
7. TABULÆ FESTORUM ET JEJUNIORUM PER ANNUM.
8. KALENDARIUM, CUM TABULA LECTIONUM FERIALIUM.
9. ORDO MATUTINARUM.
10. ORDO VESPERARUM.
11. SYMBOLUM SANCTI ATHANASII.
12. LITANIA.
13. ORATIONES ET GRATIARUM ACTIONES AD DIVERSA.
14. ORATIONES, EPISTOLÆ ET EVANGELIA QUIBUS PER ANNUM UTI OPORTET IN ADMINISTRATIONE SACRÆ COMMUNIONIS.
15. ORDO ADMINISTRANDI SACRAM COMMUNIONEM.
16. ORDO BAPTISMI TUM PUBLICI TUM ETIAM PRIVATI.
17.  ORDO BAPTISMI ADULTORUM.
18. CATECHISMUS ET ORDO CONFIRMATIONIS.
19. RITUS MATRIMONII.
20. ORDO VISITATIONIS INFIRMORUM, NECNON COMMUNIONIS INFIRMORUM.
21. ORDO SEPULTURÆ.
22. GRATIARUM ACTIO MULIERUM POST PARTUM.
23. COMMINATIO, SIVE DENUNTIATIO IRÆ JUDICIORUMQUE DEI CONTRA PECCATORES.
24. PSALTERIUM.
25. ORATIONES IN USUM NAVIGANTIUM.
26. ORDO ET RITUS FACIENDI, ORDINANDI, ET CONSECRANDI EPISCOPOS, PRESBYTEROS, ET DIACONOS.

Praefatio.

EA fuit Ecclesiæ Anglicanæ prudentia, post Liturgiam ejus primo compositam, ut medium cursum constanter servaret, ne aliquam in ea mutationem aut pertinacius aversaretur, aut facilius admitteret. Ut enim hoc plerumque in rebus compertum est, cum rerum consulto institutarum, nullam necessariam ob causam, mutatio facta sit, varia incommoda exorta esse, eaque tum plura, tum etiam graviora quam ipsa fuere mala quibis mutatione ista remedium afferendum erat; ita contrario, cum formas speciales Officii Divini, ritusque et cærimonias in eo celebrando adhibendas, utpote sua natura minoris momenti, mutabiles esse in confesso sit; æquum videtur, si temporum necessitas opportunitasque ita requirat, graves ob causas, nonnulla ex iis aliam in formam interdum mutari, prout iis qui auctoritatem habeant vel commodum vel necessarium identidem visum fuerit. Itaque constat Ecclesiam, per regna Principum nonnullorum piæ memoriæ post Ecclesiam reformatam, justis quibusdam seriisque causis concitam, non abnuisse quin nonnulla ita immutaret, prout tunc temporis equum habuerit: ita tamen ut summa rei in omnibus essentialibus, quoad et materiam et formam ordinemque rerum, hunc usque in diem eadem semper permanserit, atque jam adhuc firma atque immota maneat; licet eam sæpe aggressi sint, atque frustra expugnare conati, rerum novarum sectatores, qui propriis opinionibus propriisque commodis magis quam officio suo erga Rempublicam semper studuerunt.
    Quibus iniquis modis, et quam pravo consilio, Liturgiæ usus, Regni legibus, iisque minime abrogatis, præscriptus, inter recentes infaustos tumultus exciderit, et omnes satis sciunt, et nos in memoriam revocare nolumus. Regia autem Majestate feliciter restituta, hoc inter alia exspectandum videbatur, Liturgiam, nullis legibus abrogatam, in usum necessario rursus venturam esse nisi ei maturius intercessum fuerit. Ii igitur qui dum Rempublicam tyranni opprimebant, operam maximam dederant ut a Liturgia animos hominum averterent, sua tum fama tum re interesse viderunt, vel aperte se errasse fateri (id quod huic hominum generi vix persuaderi potest) vel summa vi ei ne restitueretur obstare. Quem in finem in variis libellis, contra Librum Precum Publicarum editis, veteres conscriptæ sunt animadversiones, novæque additæ, eæque plures, quam antea, ut numerum in majus explerent. Denique a Sacra Regis Majestate instanter quæsitum est, ut illius Libri recensione facta, alia corrigerentur, alia vero adjicerentur quæ infirmas quorumdam conscientias sedatura viderentur. Quibus precibus Rex, qui pro pietate sua omnibus subditis suis, quamcunque opinionem sectantibus, quantum par erat, satisfacere voluit, benigne consensit.
    Qua in Recensione eam studuimus servare moderationem, quam semper in ista re olim servatam invenimus. Quamobrem ex diversis mutationibus que nobis propositæ sunt, eas omnes improbavimus quæ vel infaustum eventum habituræ videbantur (quippe quibus Ecclesiæ Anglicanæ, immo totius Ecclesiæ Christi Catholicæ, vel doctrina constans vel laudabilis consuetudo occulto peteretur), vel nullius prorsus momenti erant, sed meræ nugæ inanes. Eas vero mutationes (a quibuscunque, quemcunque in finem, quocunque prætextu propositas) que nobis vel commodæ vel necessariæ visæ sunt, nos ipsi sponte et ultro admisimus. Quod ut faceremus, nulla coacti sumus rationum vi quæ nobis istarum correctionum necessitatem ingererent: animis enim nostris hoc penitus persuasum habemus, et coram omnibus hominibus profitemur, Libro illi antea legibus sancito nihil Dei Verbo, nec sanæ doctrinaæ, contrarium inesse, vel quod vir pius sine injuria conscientiæ exsequi et amplecti nequeat, vel quod contra omnes adversantes bene defendere non possimus: si modo in eo interpretando adhibeatur æquitas qualis omnibus humanis scriptis, iis præsertim quæ publica auctoritate proferuntur, immo præstantissimis ipsius Sacræ Scripturæ versionibus, communi jure debetur.
    In hac igitur re gerenda hoc in omnibus proposuimus nobis, nec huic nec illi, supra modum quodcunque fuerit flagitanti, factioni morigenari: sed id facere quod nobis, summo consilio æstimantibus, pacem et unitatem intra Ecclesiam præcipue servaturum videretur: et quod in Dei cultu publico animos hominum ad pietatem et reverentiam excitaret, occasionemque amputaret eorum qui cavillandi volunt occasionem et contra Ecclesiæ Liturgiam querendi. Quod ad ea in quibus hic Liber a priori, vel quibusdam mutatis, vel additis, vel alioqui discrepet ita summam rei satis sit exponere. Mutationum majorem partem admisimus, vel primo, ad eos qui in Officio Divino aliquid exsecuturi sint melius dirigendos; quod in Rubricis plerumque fit et in Kalendariis: vel secundo, ut aliis pro vocibus vel locutionibus antiquioris usus reponerentur verba hodiernæ dictioni propiora, aliæ vero, quæ aut propter ambiguitatem aut aliter prave intelligi possent, clarius explicarentur: vel tertio, ut Sacræ Scripturæ Lectiones quæ in Liturgia inseruntur perfectius redderentur, tum in Epistolis Evangeliisque, tum in aliis diversis locis, quæ posthac secundum versionem proxime editam sunt legendæ. Commodum etiam visum est orationes quasdam et gratiarum actiones, diversis rebus et temporibus aptas, propriis in locis inserere; inter quas invenientur Orationes navigantibus propriæ, et Ordo Baptismi Adultorum, qui, eo forsitan tempore quo prior compositus est Liber haud ita desiderandus, crescente tamen Anabaptistarum secta propter licentiam temporibus proxime antecedentibus apud nos ingruentem, jam tandem necessarius visus est, et ad baptizandos indigenas in Coloniis nostris, et alios ad Fidem conversos, semper usui erit. Si quis autem ea omnia quæ in qualibet Liturgiæ parte mutata fuerunt, perfectius enucleanda cupiet, hunc Librum cum priore accurate componat, quod si faciat, causam mutationis eum facile intellecturum non dubitamus.
    Denique, in hac gravissima re officio nostro ut in conspectu Dei fungi, et bonam nostram fidem pro virili conscientiis omnium probare conati, haud tamen ignoramus quod, dum homines rem eamdem tam diverse accipiant, immo tam diversa studeant, nullo modo omnibus satisfacere possimus: nec hominibus ingenio ambitiosis, morosis, et contumacibus, quidquam hujusce generis arrisurum speramus, nisi quod sit ab ipsis confectum. Omnes tamen veros Ecclesiæ Anglicanæ filios, quorum sobria et pacifica mens est, et pura conscientia, id quod iis in manus tradimus, a Synodo utriusque Provinciæ summa diligentia inspectum et approbatum, et ipsos bono animo accepturos et approbaturos esse confidimus.

Preface

De Officio Divino.

NIHIL humano elaboratum ingenio tam exactum initio unquam fuit, quin postea corrumperetur: id quod et in aliis rebus contigisse videmus, et in forma Publicarum Ecclesiæ Precum, quæ Officium Divinum vulgo appellatur. Cujus de prima origine ac ratione si quis apud Patres veteres inquirere voluerit, inveniet eam nonnisi optimo consilio scilicet pietatis promovendæ, institutam esse. Illi enim ita rem instituerunt, ut tota Biblia, vel plerique libri ejus, semel singulis annis perlegerentur: hoc consilio, ut Clerici sacris initiati, ii præsertim qui in congregatione ministrarent, frequenti lectione et meditatione Verbi Dei et ipsi magis ad pietatem excitarentur, et potentiores fierent alios exhortari in doctrina sana, et veritati contradicentes arguere: denique, ut populus, dum Sacras Scripturas in Ecclesia lectas quotidie audiret, magis magisque in Dei cognitione proficeret, et ad veræ religionis studium et amorem accenderetur.
    Sed multis abhinc annis, sancta illa et honesta Patrum veterum instituta ita neglecta, mutata, et corrupta sunt, accessione incertarum historiarum et legendarum, et plurium Responsoriorum, Versuum, et inutilium repetitionum, Commemorationum, et Constitutionum Synodalium: ut fere semper alicujus libri Scripturæ incepti tribus aut quatuor capitibus publice lectis, reliqua omitterentur. Ita, exempli gratia, liber Esaiæ in prima Dominica Adventus incipiebatur, et in Dominica Septuagesimæ liber Geneseos: sed incipiebantur tantum, et numquam perlegebantur: eundem ad modum alii etiam Sacræ Scripturæ libri tractabantur. Præterea, licet Beatus Paulus ea lingua omnia in ecclesiis coram populo peragi voluerit, quam intelligere potuerit, et audiendo profecerit; multis tamen abhinc annis Officium Divinum in hac Ecclesia Anglicana publice in lingua Latina recitabatur, quam populus ignorat: quo, dum auribus tantum audiebat, corde, spiritu, ac mente ædificationem capiebat nullam. Porro, Psalterio a Patribus veteribus in septem partes diviso, quarum unaquæque Nocturnus nominabatur, jam nuper, Psalmorum plerisque omissis, pauci singulis fere diebus repetebantur. Accedebant regularum, quas Picam vocant, et numerus et difficultas, et variæ in officio mutationes, immo in libro ipso revolvendo tam perplexus ordo, ut sæpe paulo minor opera in requirendo poneretur, quam cum inventum esset in legendo.
    Quibus incommodis animadversis, jam ejusmodi prodit Ordo, per quem corrigantur. Et ut omnia sint in promptu, præfixum est Kalendarium facile intellectu, in quo (quantum fieri potuit) totius Scripturæ Sacre lectio ita in justo ordine disposita est, ut locorum sacris libris conjunctorum nulla fieret interruptio. Quam ob causam omissa sunt Antiphonæ, Responsoria, et Invitatoria, et alia quædam similia, quæ continuum sacræ lectionis cursum disjungebant.
    Cum autem fieri non possit, quin aliquæ necessario sint regulæ, huic operi præfixæ sunt regulæ nonnullæ, ut numero paucæ, ita intellectu faciles. Itaque datur in manus Ordo precum et lectionis Sacræ Scripturæ, tum veterum Patrum animo et instituto conveniens, tum multo commodior atque utilior quam fuit ille qui antea in usu erat. Utilior sane est, ut e quo expurgantur plurima quæ vel falsa sunt, vel incerta, vel vana ac superstitiosa: nec quidquam superest legendum præter ipsum purum Dei Verbum, id est, Sacras Scripturas, vel quod iis consentaneum est: idque hoc ordine, illo idiomate, quibus et a lectoribus et auditoribus facillime et plamissime intelligi possit. Commodior autem est, quippe qui perquam brevis simplexque sit, regulasque contineat paucas, easque faciles.
    Præterea, cum antehac et in dicendo et in cantando magna fuerit diversitas in hujusce regni ecclesiis, quarum aliæ usum Sarisburiensem, aliæ Herefordiensem, aliæ Bangorensem, aut Eboracensem, aut Lincolniensem sequebantur, ex hoc tempore in universo regno unus tantum valebit Usus.
    Quoniam vero nihil clarius proponi potest, quam ut interdum in ejusdem usu exoriantur disputationes; igitur, quo omnis disputatio sedetur, et omnis, si qua exorta fuerit, resolvatur dubitatio, quomodo vel intelligenda vel facienda sint. quæ in hoc libro continentur, ii qui de aliqua re dubitant vel disputant ad Episcopum Diœceseos semper sese recipiant, qui prudentia sua rem pacifice adjudicandum curabit: modo nihil constituat, quod cum hac ordinatione pugnet. Si autem Episcopus Diœceseos in dubio hæsierit, rem ad Archiepiscopum solvendam remittat. (1560.*)

QUAMQUAM ordinatum sit ut in Ecclesia omnia Anglice legantur et cantentur, quo populus ædificetur; minime tamen prohibetur, quin quibuslibet Matutinas et Vesperas privatim dicentibus, liceat in qualibet lingua sibimet ipsis cognita eas dicere.
    Item, omnes Sacerdotes et Diaconi Matutinas et Vesperas quotidie vel privatim vel publice dicere tenentur, nisi ægritudine vel alia gravi causa impediantur
    Parochus autem, qui in qualibet ecclesia Parochiali vel Capella ministrat, in eadem, nisi peregre sit, vel aliter rationabiliter impeditus, officium dicet: et ad id annuntiandum paulo ante quam incipiat campanam pulsandam curabit, quo populus ad Dei verbum audiendum et cum eo orandum convenire possit.

Concerning the Service of the Church

De Caeremoniis

ET QUA RATIONE ALIÆ ABROGATE, ALIÆ RETENTÆ SUNT.

CÆRIMONIARUM quibus ex institutione humana oriundis utitur Ecclesia, aliæ quidem, primo nonnisi pio ac sincero consilio confictæ, postea in vanitatem et superstitionem sunt conversæ: aliæ vero, quas induxit pietas quædam minus prudens, et æmulatio Dei quæ secundum scientiam non erat, dum in iis recenter exortis homines connivebant, magis magisque indies in eam declinabant pravitatem, quæ, quia non modo inutilis erat, sed etiam populum prorsus occæcabat; Deique gloriam obscurabat, jam tandem penitus recidenda est ac rejicienda. Nonnullæ autem sunt Cærimoniæ, quas licet ab hominibus conceptas etiamnunc conservare visum est, tum ad Officium Ecclesiasticum decenter ordinandum (quem in finem primitus sunt excogitatæ) tum quia ad ædificationem pertinent, ad quam, ut docet Apostolus, omnia quæ in Ecclesia fiunt sunt referenda.
    Et quamquam Cærimoniam quamdam vel servare vel omittere res sit parvi per se momenti; ordinem tamen communem et disciplinam consulto negligere ac contemnere non leve est coram Deo peccatum. "Omnia apud vos," inquit B. Paulus, "honeste et secundum ordinem fiant." Quem quidem ordinem constituere non privati cujusquam est; neminem ergo decet id sibi sumere, ut quidquam in publico et commnuni Ecclesiæ Christi ordine vel instituat, vel immutet, nisi ad hoc legitimam acceperit potestatem.
    Cum autem, hisce nostris temporibus, ita in diversa trahantur hominum mentes, ut his, antiquas consuetudines nimis diligentibus, religio sit vel minimam quidem Cærimoniam levissima ex parte imminuere; illi vero novis rebus ita studeant, ut omnia velint innovare, et antiqua ita despiciant, ut nihil eis arrideat nisi nova; nobis minus curæ fuit vel his vel illis placere et satisfacere, quam et omnibus prodesse, et placere D)eo. Attamen ne quis offendatur, cui bonæ rationes satisfacere possint, causas quasdam, cur e consuetis Cærimoniis aliæ abrogentur, aliæ vero conserventur, visum est subjungere.
    Abrogantur nonnullæ, quia nimia earum multitudo in tantum his in sæculis posterioribus concrevit, ut oneri facta sit intolerabili. De quibus B. Augustinus olim conquerebatur, eas in tantum auctas esse numerum, ut jam tolerabilior esset Judæorum conditio quam populi Christiani. Quod quidem jugum et onus ut paullatim tolleretur monuit, prout facultas tribueretur. Quid autem Sanctus ille dicturus esset, si Cærimonias apud nos nuper usitatas vidisset, quibus illarum tum temporis vigentium multitudo non est comparanda?
    Hoc nimium apud nos Cærimoniarum incrementum tam ingens erat, et earum complures ita obscuræ, ut Christi beneficia in nos collata tenebris sæpius involvere, quam nobis lucem proferre viderentur. Præterea non ex Cærimoniis, sicut magna ex parte Lex Mosaica, constat Christi Evangelium: sed religio est, in qua non in figurarum servitute et umbrarum, sed in libertate Spiritus, colendus est Deus; et eas tantum poscit Cærimonias quæ ordini decenti et piæ disciplinæ inserviant, et quæ speciali quadam et evidenti significatione mentes hominum obtusas in memoriam officii eorum erga Deum ad eorum ædificationem excitare possint. Porro, cur quædam abrogatæ fuerint Cærimoniæ hæc gravissima erat causa, quod ita in pejus sunt corruptæ, tum hominum rudium et indoctorum cæcitate superstitiosa, tum eorum avaritia insatiabili qui proprium suum lucrum magis quam Dei gloriam quærebant, ut, dum res ipsa superesset, rei abusus tolli nequiret.
    Quod autem eos attinet, quibus offensioni erunt nonnullæ e Cærimoniis antiquis adhuc servatæ; si hoc secum reputare velint, quod Cærimoniis prorsus abjectis nullus servari possit ordo, nulla in Ecclesia sana et tranquilla disciplina, bonam facile intelligent causam esse cur sententiam suam in melius mutent. Qui, si ægre ferant quidquam antiqui adhuc manere, et omnia de novo conficta malint, utique Cærimoniis quibusdam opus esse fatentes, sine mera ac manifesta insipientia non possunt antiqua propter ipsam antiquitatem improbare. Ea enim potius propter antiquitatem venerari debent, si modo magis unitatis et concordiæ studium præ se ferre velint, quam, rerum novarum ac inusitatarum quæ, quantum fieri possit, salva Christi religionis sincera prædicatione, semper vitandæ sunt.
    Præterea, nihil est cur eæ hominibus offensioni sint quas servavimus Cærimoniæ. Cum enim illæ abrogentur quæ maxime in pejus detorsæ conscientias hominum nequidquam onerabant: ita quæ supersunt propter disciplinam retinentur et ordinem qui, (modo justa adsit causa,) mutari potest, atque ideo non sunt pari ratione ac Lex Divina æstimandæ. Quæ autem Cærimoniæ, cum nec mutæ nec obscuræ sunt, ita proferuntur, ut quisque satis intelligere possit et quid significent et cui fini inserviant. Has igitur posthac sicut cæteras fore corruptas non est expectandum. Quibus in rebus apud nosmetipsos agendis nec alias quaslibet improbamus gentes, nec aliquid nisi nostro tantum populo præscribimus; æquum enim censemus unamquamque gentem eas usurpare Cærimonias quas ad Dei gloriam prædicandam, et ad homines in sinceram pietatem, erroris et superstitionis expertem, reducendos, aptissimas reputaverit: dum ea modo deponat quæ maxime corrupta esse (id quod rebus humano consilio institutis diverse in regionibus diversis accidit) identidem senserit.

Of Ceremonies, Why Some be Abolished and Some Retained

¶ Ordo Legendi Psalterium.

TOTUM Psalterium perlegatur singulis mensibus, ad Matutinas et ad Vesperas, ut in Psalterio notatur. In mense Februarii autem nonnisi ad diem vicesimum octavum vel vicesimum nonum legatur.
    Et cum mensibus Januarii, Martii, Maii, Julii, Augusti, Octobris, et Decembris dies sint unus et triceni; Constitutum est, ut iidem legantur Psalmi in ultimo die harum mensium qui in die proxime præcedente legebantur; ut iterum incipiatur Psalterium in die primo mensis sequentis.
    Quia vero Psalmus cxix. in xxii. periodos est divisus, et prolixior est quam ut uno tempore legatur; Constitutum est, ut una vice quatuor aut quinque periodi tantum legantur.

    Et in fine uniuscujusque Psalmi, vel periodi Psalmi cxix. recitetur semper hic Hymnus,
    Gloria Patri, et Filio: et Spiritui Sancto;
    Sicut erat in principio, et nunc, et semper: et in sæcula sæculorum. Amen.

    Nota, quod Psalterii Versio [Anglica] secundum Hebræos divisa, ea est quam habet magna illa Biblia Anglica, temporibus Henrici Regis Octavi et Edvardi Sexti edita atque usurpata.

The Order How the Pslater is Appointed to be Read

Ordo Legendi Sacram Scriptorum.

¶ Ordo in Reliqua Sacra Scriptura Legenda Servandus.

VETUS Testamentum pro Lectionibus primis ad Matutinas et ad Vesperas ita assignatur, ut major ejus pars semel unoquoque anno legatur, sicut in Kalendario ordinatur.
    Novum Testamentum pro Lectionibus secundis ad Matutinas et ud Vesperas ita assignatur, ut bis unoquoque anno ordine præscripto legatur, præter Epistolas et Evangelia; excepta autem Apocalypsi, quo ex libro nonnisi quædam Lectiones Propriæ Festis quibusdam assignantur.
    Ut autem scias Lectiones quolibet die legi debeant, quære diem mensis in sequenti Kalendario; istic enim Libros et Capita invenies Lectionum quæ et ad Matutinas et ad Vesperas sunt legendæ; nisi in Festis Mobilibus, quæ non Kalendario insunt, et in Festis Immobilibus, quæ in Kalendario Lectione carent, quibus omnibus diebus suæ invenientur Lectiones Propriæ in Tabula Lectionum Propriarum.
    Si Vesperæ bis in aliqua Dominica horis diversis dicantur in eodem orationis loco (nisi in Dominica cui in Tabula duæ specialiter assignantur Secundæ Lectiones quarum utramvis legere licet) pro Lectione Secunda ad horam posteriorem legatur vel Caput aliquod e quatuor Evangeliis, vel Lectio aliqua e quatuor Evangeliis in Tabula Lectionum assignata, ad arbitrium ministri.
    In occasionibus, Ordinario approbandis, alias Lectiones, eo consentiente, substituere licet earum loco quæ in Kalendario assignantur.
    Sciendum est etiam, quod quandocunque vel Psalmi Proprii vel Lectiones assignantur, Psalmi vel Lectiones Feriales in Psalterio vel in Kalendario præscriptæ, si fuerint diversæ, omittentur pro hac vice.
    Item, Sciendum est quod in occasionibus Ordinario approbandis, Psalmos alios, eo consentiente, substituere liceat eorum loco qui in Psalterio assignantur.
    Si Dierum Festorum aliquis quibus Lectiones Propriæ in Tabula Lectionum assignantur in Dominicam incident quæ vel sit Dominica Prima Adventûs, vel Dies Paschæ, vel Dies Pentecostes, vel Dominica Trinitatis, Lectiones istius Dominicæ legantur; sin in aliam quamlibet Dominicam inciderit, Lectiones vel Dominicæ vel Festi legi possunt ad arbitrium ministri.
    Item, Sciendum est quod Oratio, Epistola, et Evangelium de Dominica per totam Hebdomadam repetenda sunt, nisi aliter in hoc Libro ordinatum fuerit.
 

The Order How the Rest of Holy Scripture is Appointed to be Read